„Spitfire” Mk VB w barwach 317 Dywizjonu Myśliwskiego „Wileńskiego”.
Za sterami pilot Witold Łanowski. Northolt 1943 r.

Ten najsłynniejszy na świecie angielski myśliwiec okresu II wojny światowej wywodził się z samolotów, które w latach trzydziestych ustanawiały światowe rekordy prędkości. Inż. R. J. Mitchell zaprojektował myśliwiec znacznie wybiegający poza warunki zawarte w zamówieniu. Powstał w wytwórni Supermarine, gdzie pierwszy lot prototypu odbył się 5 marca 1936 roku. Dzięki doskonałym właściwościom samolotu, już w 1937 r. rozpoczęto produkcję seryjną. „Spitfire I” z silnikiem Rolls-Royce RR Merlin II miał śmigło dwupłopatowe i uzbrojony był w cztery karabiny maszynowe kal. 7,7 mm. Wersja IA miała już ich osiem, wersję IB uzbrojono w dwa działka kal. 20 mm i 4 ka-rabiny maszynowe. Wyprodukowano 1566 samolotów wersji I. W 1940 r. powstała wersja MA i MB z silnikiem RR Merlin XII o mocy 846 kW (1150 KM).

Pierwsze samoloty Spitfire we-szły do służby w czerwcu 1938 r. We wrześniu 9 dywizjonów RAF było w pełni wyposażonych w te myśliwce. Do lipca 1940 r. już 19 dywizjonów miało Spitfire’y I. W czasie Bitwy o Anglię stanowiły one jeszcze mniejszość w brytyjskim lotnictwie myśliwskim. Pod koniec 1940 r. zaczęły wchodzić do służby Spitfire’y II. Nowa wersja myśliwca - Spitfire V weszła do służby w marcu 1941 r. Różniła się ona od wersji I i II zastosowaniem nowego silnika Merlin 45 o mocy 1445 KM, także wzmocnieniem kadłuba i grubością płyt pancernych chroniących pilota. Ponadto opracowano różne typy skrzydła w razie konieczności zmiany uzbrojenia. Wersja V była używana do zwalczania niemieckich myśliwców nad kontynentem (Francja i Niemcy, tzw. wymiatanie-sweep). Tę wersję myśliwców polskie dywizjony otrzymały już w lipcu i sierpniu 1941 r. (Dywizjon 303, 308 i 315), a następnie pozostałe dywizjony. Były to głównie Spitfire’y VB, na których polscy piloci latali do jesieni 1943 roku. Ponadto dywizjony miały na uzbrojeniu wersję VC (uniwersalne skrzydła, w których można było montować różne zestawy uzbrojenia: osiem karabinów maszynowych-rzadko stosowane, cztery karabiny maszynowe i dwa działka-typ uzbrojenia stosowany najczęściej, albo cztery działka. Każde uniwersalne skrzydło miało zaczep na bombę 113 kg.) Wersję LF VB obok innych maszyn miały dywizjony 303, 306 i 316 (od grudnia 1943 r. do kwietnia 1945 r.) Wersja LF VB miała mniejszą rozpiętość skrzydeł (obcięte końcówki skrzydeł) i przeznaczona była do działań na małych wysokościach z dużymi prędkościami, do akcji szturmowych i zwalczania celów naziemnych. Konstrukcja Spitfire’a V, podobnie jak I i II była całkowicie metalowa. Kadłub w przedniej części był wzmocniony podłużnicami (wykrój kabiny) wchodzącymi w tylną część o przekroju eliptycznym. Skrzydła dzielone, jednodźwigarowe z dźwigarkiem pomocniczym i z pracującym poszyciem z blachy (nosek skrzydła tworzył keson). Klapy krokodylowe miały dwa lub trzy położenia pracy. Lotki typu Friese, metalowe, kryte płótnem. Usterzenie metalowe, stery z kompensacją rogową, kryte płótnem. Na sterach klapki wyważające sterowane z kabiny (trymery). Podwozie jednogoleniowe o wąskim rozstawie kół, chowane w skrzydła na zewnątrz. Chłodnica cieczy chłodzącej pod prawym skrzydłem, chłodnica oleju - pod lewym.

Opracowany model Spitfire VB, to myśliwiec należący do 317 (Wileńskiego) Dziennego Dywizjonu Myśliwskiego, który powstał 20 lutego 1941 r. Piloci i personel techniczny to przede wszystkim ludzie z 5 Pułku Lotniczego spod Wilna (pułk bazował w Lidzie i na Porubanku). Przyjęto też herb 152 Eskadry Myśliwskiej tegoż pułku. Znakami rozpoznawczymi dywizjonu były litery JH na kadłubach samolotów oraz jasnoniebieskie, jedwabne szaliki noszone przez pilotów. Dowódcami dywizjonu byli: mjr Stanisław Brzezina (pierwszy dowódca), kpt. Józef Brzeziński, kpt. Stanisław Skalski, kpt. Zbigniew Czajkowski, kpt. Franciszek Kórnicki, kpt. Włodzi-mierz Mikasa, kpt. Władysław Gnyś, kpt. Marian Chełmecki, kpt. Paweł Niemiec, kpt. Maian Trzebiński. Zadaniami dywizjonu było: osłona konwojów, obrona Kanału Bristolskiego, bombardowanie niemieckich linii komunikacyjnych i osłona bombowców, a w maju 1945 r. pilotom dywizjonu udało się zatopić jeden statek. Ogółem wykonano 10 251 lotów bojowych, piloci zestrzelili 48 samolotów Luftwaffe, 10 prawdopodobnie, 26 samolotów uszkodzono. Piloci zrzucili 500 ton bomb, zniszczyli 595 pojazdów mechanicznych, 13 lokomotyw i 111 wagonów, 17 dział, 30 barek desantowych i jeden statek. W czasie istnienia dywizjonu zginęło 25 pilotów, stracono 59 samolotów. Dywizjon został rozwiązany 3 stycznia 1947 r.

Proponowany model Spitfire’a posiada fabryczny kolor kamuflażu (Dark Earth i Dark Green) zgodnie z wytycznymi wprowadzonymi 12.10.1937 r. Jak wiadomo 15.08.1941 r. wprowadzono zmianę malowania samolotów myśliwskich dziennych, gdzie kolor Dark Earth zastąpiono kolorem Ocean Grey.